Netoge no Yome ga Ninki Idol datta ネトゲの嫁が人気アイドルだった　～クール系の彼女は現実でも嫁のつもりでいる～ - ตอนที่ 15.2

Netoge no Yome ga Ninki Idol datta  ch15-2

“ไม่ไหว ยากเกิ้นนน”

ขณะที่ผมบ่นพึมหมดเรี่ยวแรง

รินกะบอกว่า

“คาสึโตะ คาสึโตะ”

เธอส่งสมุดเขียนคำตอบของตัวเองให้ผม

“อาจารย์รินกะ”

“การชี้นำหนทางที่ถูกต้องแก่ลูกศิษฐ์เป็นหน้าที่ของอาจารย์ และนี่คือช่วงเวลาที่จำเป็นต้องบอกคำตอบลูกศิษฐ์แล้ว”

“อันนี้มันทุจริตแล้ว ไม่ถูกต้อง ไม่ถูกสุดๆ นี่มันหนทางหายนะชัดๆ”

“ก็ชั้นอยากถูกลูบหัวแล้วก็อยากกอดเร็วๆแล้วน่ะสิ”

“ก็นะ”

รินกะบุ้ยปากทำหน้างอน ไม่เหลือมาดคูลไอดอลให้เห็นละ

**สรุปรวดรัดละกัน

เอาเป็นว่าหลังจากนี้จะมีคุยกันนิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่องเรียน แล้วคาสึโตะจะชื่นชมกับสงสัยว่าทำไมรินกะถึงเป็นคนที่มีหัวจิตหัวใจบริสุทธิ์

“คาสึโตะคุงเป็นอะไรเหรอ จู่ๆก็เหม่อลอย”

“เปล่าครับ..”

ผมอยากรู้เรื่องรินกะให้มากกว่านี้ ผมอยากจะเข้าใจเธอให้มากกว่าเก่า

ถึงผมจะเป็นแนวสายกินพืช แต่ผมก็เป็นผู้ชายอยู่ดี (**หมายเหตุจากผู้แปล ล่าสุดเมิงเพิ่งแปลงร่างเป็นสายกินเนื้อไม่ใช่เหรอวะ )

ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักเห็นสภาพผมที่น่าสมเพช

“เรื่องการบ้าน ยังไงผมก็จะทำเองครับ”

“คาสึโตะ…”

“มันอาจจะเป็นเรื่องศักศรีดิ์โง่ๆ แต่ผมขอร้องล่ะครับ ผมอยากแสดงด้านดีให้รินกะเห็นครับ”

“เรื่องนั้นไม่เห็นเป็นไรเลย ชั้นแค่อยากให้คาสึโตะคุงลูบหัวชั้นไวๆเท่านั้นเอง”

“เอิ่ม หมดไฟเลยกุ”

ม่า เอาเหอะ แต่เธอก็ไม่ได้เร่งเร้าอะไรนะ ผมก็กลับมาคว้าดินสอกดเริ่มลงมือปั่นการบ้านต่อ สักพักหนึ่งผมได้ยินเสียงกระดิ่งดังจากหน้าบ้านรินกะ

รินกะบอกว่า ขอตัวออกไปดูแปบ แต่ผมบอกว่า ให้ผมเป็นคนไปดูเองดีกว่า

“ขอบคุณนะ”

ผมเดินออกจากห้อง เปิดดูอินเตอร์โฟนหน้าบ้าน ก็ไม่เห็นฉายภาพใครขึ้นมาเลย

พอออกไปเปิดประตูดูด้วยตัวเอง มองซ้ายขวาก็ไม่เจอใครอีก..ทว่า

“เมี้ยว”

“หือ?”

ไม่มีคนอยู่ มีแต่แมวดำหนึ่งตัวนั่งลงกับพื้นเงยหน้ามองผม

มันคือแมวดำที่ดูแล้วได้รับการเลี้ยงอย่างทนุถนอม ขนมันแผล็บ ไม่ใช่แมวจรแน่

ที่คอมีกระดิ่งสีเหลืองผูกไว้แสดงหลักฐานชัดเจน

สเตอร์แมนกริฟ มองมุมไหน นี่มันแมวของนานะชัวร์

“แกมาทำอะไรที่นี่ แอบหนีออกจากบ้านอีกละรึ”

“เมี้ยว”

เจ้าเหมียวส่งเสียงร้อง2ทีก่อนเดินมาคลอเคลียแถวขาผม น่ารักดี

ผมค่อยๆอุ้มแมว ตอนแรกก็กังวลว่ามันจะดิ้นหนีมั้ย แต่เจ้าเหมียวปล่อยตัวตามสบายให้ผมอุ้มชิวๆ

ว่าไปสังเกตตรงกระดิ่งปลอกคอ มีชื่อกับเบอร์โทรเจ้าของด้วย สงสัยจะหนีบ่อย นานะเลยต้องใช้ปลอกคอกับกระดิ่งแนวนี้สินะ

“ขอโทษนะคาสึโตะ ตะกี้นานะโทรมาบอกว่า สเตอร์แมนกริฟหนีออกจากบ้านมาอีกแล้ว”

ผมได้ยินเสียงรินกะจากด้านหลัง เลยหันกลับไปโชว์แมวที่อยู่บนอก

“อืม จับเจ้าตัวดีได้เรียบร้อยละครับ”

****

“นานะบอกว่าเดี๋ยวตกเย็นจะมารับแมว ตอนนี้ก็ขอฝากสเตอร์แมนกริฟไว้กับที่บ้านก่อนน่ะ”

“รับทราบครับ โอ้ น่ารักจังเลย มาๆ”

รินกะเพิ่งวางโทรศัพท์หลังคุยกับนานาะ แจ้งข้อมูลเรื่องที่คุยให้ผมฟัง แต่ผมฟังผ่านๆเพราะใจไปอยู่กับน้องแมวหมดแล้ว สเตอร์แมนกริฟตอนนี้อยู่ที่ห้องรินกะ มันหงายท้องโชว์ผม ส่งเสียงเมี้ยวๆ ราวกับอยากให้ผมเกาพุง โอ้ ท่าไม้ตายน้องแมวท่านี้ ใครเห็นก็ใจละลายครับ

“คาสึโตะชอบแมวจังเลยนะคะ ปกติเห็นไม่ค่อยแสดงอารมณ์ แต่พอเจอน้องแมวปุ๊บสีหน้าคนละเรื่องเลยค่ะ”

“งั้นเหรอครับ อืม คงเพราะ สมัยผมยังเด็ก ผมเคยขอแม่ว่าอยากเลี้ยงแมวดำสักตัวครับ”

ม่า แต่สุดท้ายคำตอบที่ได้คือ ไว้คราวหน้าละกัน

ผมเกาพุงให้สเตอร์แมนกริฟ เจ้าเหมียวออกอาการเกร็งนิดหน่อยก่อนจะร้องเหมียว

“คิดว่าโนโนอะอยากมาเจอเจ้าเสตอร์แมน..ไม่สิ มาเจอเด็กคนนี้มาก เพราะว่านานๆจะมาบ้านเราสักที”

“โหสุดยอดไปเลยนะครับ ไปเที่ยวทั้งโรงเรียนและมาเที่ยวที่นี่ด้วยเหรอ”

“อาร่า เคยเจอเด็กคนนี้ก่อนหน้าด้วยเหรอ”

“อืม เจอตอนคุยกับคุณโคโตเนะที่หน้าโรงเรียนน่ะ มันน่ารักมากเลยครับ”

“….ขอทราบรายละเอียดเพิ่มเติมด้วยค่ะ”

“ได้สิ ตอนนั้นเจ้าเหมียวมันหงายท้องอ้อนผมแบบนี้เลย ท่าอ้อนอันนี้มันสุดยอดจริงๆครับ”

“งั้นเหรอ ตอนชั้นไม่อยู่ มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยสินะ ใครที่เข้ามายุ่มย่ามกับสามี ชั้นไม่ยกโทษให้แน่”

“เดี๋ยวๆ เธอพูดอะไรเนี่ย ไอ้ที่ผมคุยนี่พูดถึงเรื่องแมวนะครับ”

ผมรู้สึกว่าเธอจะเข้าใจผิดว่าผมไปเจอสาว ทว่า รินกะส่งสายตาเฉียบขาด ลูกกะตาดำกลบตาขาวมิด นี่มันสภาพยันเดเระเต็มขั้นนี่หว่า เล่นเอาผมตอนนี้ผมเริ่มผวาละ

จะว่าไป ถึงตอนนี้เหมือนผมจะมีโชคชะตาบางอย่างที่ต้องได้เจอแมวตัวนี้นะ ครั้งแรกก็ที่หน้าประตู ครั้งที่สองก็โทรศัพท์มาหาผมเองแล้วนานะมาคุย ครั้งที่สามก็เคสล่าสุดหน้าบ้านรินกะ

แล้วก้จำได้ว่าเคยอ่านหนังสือ แมวดำเป็นสัญลักษณ์นำความโชคดีมาให้ แต่ตอนนี้เริ่มจะรู้สึกว่าโชคไม่ดีแล้วล่ะ

“สเตอร์แมนกริฟ ตอนคุณเป็นลูกแมว เราได้พบกันบ่อยนะคะ ชั้นยังจำได้ดีอยู่เลย”

รินกะเปลี่ยนโทนเสียงเป็นอ่อนโยน ยื่นมือลูบหัว แต่ว่าสเตอร์แมนกริฟฉากหลบไม่ยอมให้รินกะลูบ

“น..นี่มัน..ทำไมกัน”

รินกะอยู่ในสภาพช็อค มือขวาที่ยื่นค้างไปหาแมว สั่นระรัว แววตาเศร้าสร้อย ส่วนน้องแมวดันไม่สนใจรินกะ เดินมาซบแถวตักผม

แต่จำได้ว่าตอนมันอยู่กับโคโตเนะก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ บางทีเจ้าเหมียวอาจจะมีปัญหากับแค่รินกะคนเดียวมั้ง

“ม่า แต่น้องแมวก็น่ารักอยู่ดี มาๆ”

ผมลูบหัวลูบตัวแมวด้วยความเพลิดเพลิน เจ้าเหมียวไม่มีทีท่าขัดขืนสักนิดตอนผมลูบ กลับกันมันดูจะพอใจมากส่งเสียงเหมียวๆตลอดเลย

“น่ารักจริงๆ อยากเป็นแมวของผมเหรอครับ”

“เมี้ยว”

“เรื่องแมวพักไว้ก่อนดีกว่าค่ะ คาสึโตะ กลับมาเรียนต่อเถอะ”

“เรื่องเรียนไว้่ทีหลังก็ได้ครับ ตอนนี้ผมอยากให้ความสำคัญกับสเตอร์แมนกริฟมากกว่า”

“แต่ว่า…”

“เดี๋ยวผมเรียนต่อน่า มาๆ เจ้าเหมียว”

ผมพูดโดยไม่ได้สบตารินกะเลย สายตาผมโดนความน่ารักสุดๆของเจ้าสเตอร์แมนกริฟจนไม่อยากละสายตา ไอ้การฝืนตัวเองไปนั่งเรียนต่อทั้งที่มีสิ่งมีชีวิตสุดน่ารักอยู่ตรงหน้า มันคืออาชญากรรมร้ายแรงครับ ถ้ามีแมว ใครๆก็ต้องเล่นกับแมวก่อนมันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษยชาตอยู่แล้ว

กึกกึก

มีใครบางคนดึงเสื้อผมจากข้างหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นรินกะแน่

“เน่ คาสึโตะ มองชั้นหน่อยสิ”

ทว่า ผมก็ไม่ได้หันไปมองเธอ ยังเล่นแต่กับสเตอร์แมนกริฟ

“โมๆๆๆๆ แกนี่น่ารักจังเลย นี่รินกะ ดูเจ้าเหมียวสิ ท่านี้มันน่ารักมากเลย

“…….”

ผมลูบสเตอร์แมนกริฟต่อเรื่อยๆ

รินกะดึงเสื้อผมอีกเป็นครั้งที่สอง

“เ..เดี๋ยวชั้นให้เธอเล่นเกมส์ออนไลน์ก็ได้..เป็นไง ดีใจมั้ยคะ”

“ดี ดีมากก”

“คาสึโตะ”

“โอ้ออ ดูมันทำมือสิ ตะกี้เห็นมั้ยครับ”

“…..”

“รินกะ….”

ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ ผมเลยหันกลับไปดู ชิบหายละ งานเข้ากูแหงๆ

รินกะทำแก้มป้อง ส่งเสียงบู ท่าทางตอนนี้น่ารักมาก

“เอ่อ คุณรินกะครับ?”

“เธอปล่อยภรรยาที่แสนดีไว้ลำพัง แล้วก็เล่นแต่กับแมวไม่สนใจชั้นเลย”

“เอ๋? เอ้อ เข้าใจผิดแล้วนะครับ”

“เข้าใจผิดตรงไหนล่ะ เธอไม่หันกลับมามองชั้นเลยด้วยซ้ำ”

เวรแล้วไงล่ะ ท่าทางเธอโกรธจิงซะด้วย ใบหน้าสวยคูลของเธอเริ่มสั่นเทา

ไม่สิ ถึงจะดูเหมือนโกรธ แต่จริงๆน่าจะงอนมากกว่า

“คาสึโตะไม่ให้ความสนใจหญิงอื่นนอกจากชั้น แต่ว่า นั่นมันเป็นเรื่องของคน สรุปง่ายๆก็คือที่แท้รสนิยมของเธอชอบเสพสัตว์มากกว่านี่เอง”

“เง้อออออออออออ ไม่ใช่ละครับ ผมแค่ชอบแมวเฉยๆนะ””

“นั่นไง ร้อนตัวเห็นๆ”

“ร้อนตัวกับผีสิครับ โอ้ยยย จะให้ผมอธิบายยังไงดีเนี่ย”

ผมเอามือกุมขมับเลย

รินกะลุกขึ้นยืน ส่งสายตามองสเตอร์แมนกริฟ ชี้หน้าใส่พร้อมกล่าว

“นังแมวขโมย คืนคาสึโตะมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“เมี้ยว”

สเตอร์แมนกริฟส่งเสียงร้องตกใจที่จู่ๆรินกะพูด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว แววตามันกลมโตขยาย ดูแล้วเหมือนมันโต้ตอบเป็นคนจริงๆ

“คาสึโตะเป็นสามีของชั้น รู้ไว้ซะ ถึงแม้ชั้นจะยังไม่เคยถูกคาสึโตะลูบท้องเช ถูกลูบแค่หัวอย่างเดียวก็ตาม”

“เมี้ยว”

“ยังจะเถียงอีก…อ้อ ชั้นรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมคุณถึงมาบ้านของชั้น เป้าหมายของคุณคือคาสึโตะสินะคะ”

ผมว่ามันไม่ใช่นะ แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่ารินกะจะสูญเสียความเยือกเย็นหมดละ

เอาจริงๆ ถ้านี่เป็นฉากในไลท์โนเวล นางเอกต้องพูดมาแบบนี้แน่ว่า ภรรยาของคาสึโตะคุงคือชั้นเอง น่าขันจะตาย ต่อให้เธอจะมีเสน่มากแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ไม่ได้มีสายสัมพันธ์ลึกซึ้้งสามีภรรยาเหมือนชั้นซะหน่อย

ปัญหาคือ นั่นไลท์โนเวล ส่วนนี่ชีวิตจริงคือเธอทะเลาะกับแมว1ตัวแทนอะดิ

“รีบถอยห่างจากคาสึโตะเดี๋ยวนี้ คนที่จะอ้อนคาสึโตะได้มีแค่ชั้นคนเดียวเท่านั้น”

รินกะประกาศความเป็นศัตรูอย่างโจ่งแจ้ง

สเตอร์แมนกริฟที่อยู่บนตักผมเงยหน้ามองรินกะ

ภาพในหัวผมเหมือนเห็นเป็นเกมส์ต่อสู้

สเตอร์แมรกริฟ แมวดำ) VS มิสึกิ รินกะ (ไอดอลสาวคูลสุดปัง)

และการต่อสู้ก็ได้เริ่มขึ้น

“เมี้ยว เมี้ยว”

“นั่นสินะ ตอนนี้คาสึโตะลุ่มหลงเธออยู่ แต่ก็แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้น มันไม่มีผลกระทบต่อสายสัมพันธ์สามีภรรยาของพวกเราหรอก โชคชะตาที่รอคอยเธอยู่หลังจากนี้ มันมีแต่ความพ่ายแพ้อย่างเดียว”

“เมี้ยว เมี้ยว”

“ร..เรื่องแบบนั้น..ไม่จริง..เป็นไปไม่ได้”

ภาพตรงหน้าผมคือไอดอลสุดฮอตกับแมวกำลังเถียงกันเอาเป็นเอาตาย

นี่ผมควรจะพูดอะไรดีล่ะ

แต่ก็นะ ดูไปดูมาก็ชักเริ่มสนุกขึ้นมานิดๆละ

“เมี้ยว”

“อึ่ก..คนที่แพ้..เป็นชั้นเองรึนี่”

เอ้า อยู่ๆก็ตัดสินใจให้ตัวเองเป็นฝ่ายแพ้ซะงั้น

“เมี้ย”

รินกะเข่าทรุดลง ส่วนเจ้าเหมียวก็ร้องของมันเหมือนเดิม

ทั้งคู่ดูจริงจังสัสๆ ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องมันควรจริงจังตรงไหน แต่ว่าความชิบหายจะบังเกิดต่อจากนี้ละ

“ลาก่อนค่ะ คาสึโตะ”

“เอ๋”

รินกะหลบหน้าหลบตา เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แค่ผมกับแมว

ก่อนที่ผมจะเข้าใจสถานการณ์ ทุกอย่างก็จบลงเท่านี้

“รินกะคิดจะไปไหนของเขานะ”

ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจสถานการณ์หรอก แต่สิ่งที่รู้แน่ๆคือ เรื่องในครั้งนี้ ฝ่ายที่ผิดคือผมเต็มๆที่เอาแต่เล่นกับแมวจนปล่อยปละละเลยรินกะ

…ไว้รินกะกลับมาที่ห้อง ต้องขอโทษเธอจริงจังแหละ

ขณะที่ผมคิดอยู่ รินกะกลับมาที่ห้องอีกรอบ

“ม..เมี้ยว ช..ชั้นกลับมาแล้วค่ะ”

เธอกลับมาในสภาพชุดคอสเพลย์แมวดำ

***

จบ CH15-2

ตอนแรกคิดว่าเมียจะโกรธเรื่องแมวแล้วดราม่าใหญ่โตล่ะซี่ ตอนอ่านก็คิดๆอยู่ สุดท้ายเจอคนเขียนหักหลังซะงั้น

 

ตอนหน้าก็ยังบันเทิงอยู่ตลอดนะครับ จัดหนักแปลเกือบ 2ชั่วโมง อ่านได้อิ่มหนำแน่นอน

 

รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้นะครับ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า  kurakon